اجتماعی

ماجرای قربانی دادن حضرت ابراهیم (ع) و گریه برای امام حسین (ع) 

 

امام رضا علیه السلام فرمودند: هنگامی که حق تعالی حضرت ابراهیم را امر فرمود که جای فرزندش اسماعیل بره ای را که برایش فرستاده بود قربانی نماید، ابراهیم (ع) غمگین شد و به درگاه خداوند عرضه داشت: بار پروردگارا! ای کاش فرزندم اسماعیل را به عنوان قربانی از من قبول می نمودی تا هدیه ای ناقابل در محضر حضرتت تقدیم کرده بودم و به سبب صبر در مصیبت از دست دادن فرزند در نزد تو مقربتر می گشتم. پس خداوند به سوی ابراهیم وحی فرستاد که ای ابراهیم از میان مخلوقاتم چه کسی را بیشتر دوست داری؟ ابراهیم عرض کرد: پروردگارا احدی را بیشتر از حبیب تو محمد مصطفی (ص) دوست تر ندارم. پس به سویش وحی شد: آیا محمد (ص) را بیشتر دوست داری یا خودت را؟ ابراهیم عرضه داشت: او را از خودم هم بیشتر دوست دارم. وحی شد: آیا فرزند محمد (ص) را بیشتر دوست داری یا فرزند خودت را؟ ابراهیم عرضه داشت: بلکه فرزند او را. پس به سویش وحی شد: آیا قربانی شدن فرزند او به دست دشمنانش از روی ظلم تو را بیشتر ناراحت می سازد یا قربانی شدن فرزند خود به دست خودت در راه اطاعت امر من؟ ابراهیم گفت: بلکه قربانی شدن فرزند محمد (ص) بر دست دشمنان دلم را بیشتر بدرد می آورد. پس حق تعالی فرمود: بدان ای ابراهیم در آینده می آیند گروهی که ظاهراً از امت محمد (ص) هستند و ظالمانه و نامردانه فرزند او حسین بن علی (ع) را مظلومانه همچون برّه ای سر می برند و به این کارشان خوشحالی نمایند. وقتی جناب ابراهیم این قضیه را شنید ناله ای زد و فریاد او بلند شد و دل او به درد آمد  و شروع کرد به گریه کردن. پس از جانب  حق تعالی خطاب رسید ای ابراهیم به خاطر این ناله و گریه ای که بر حسین (ع) زدی پاداشی همچون بریدن سر اسماعیل به تو عطا می کنم و مقامی بالاتر از مقامی را که در راه از دست دادن او صبر بر مصائب او به تو می رسید برایت در نظر می گیرم و ای ابراهیم بدان به خاطر این گریه ای که بر مصیبت قتل حسین بن علی (ع) نمودی بر ذات خودم واجب نمودم که تو را به بلندترین درجات کسانی که به آنها ثواب داده ام برسانم.

و این است معنی قول خدای عظیم الشان سورة صافات آیة 107 : «و فدیناه بذبح عظیم» «و فدا نمودیم و بخشیدیم سر بریدن اسماعیل را بر ابراهیم به خاطر ذبحی عظیم تر» 

عیون اخبار الرضا جلد 1 صفحه 151